پرده خوانی کربلا – حضرت زینت کبری

قبل از پرده‌خوانی‌هایم تمرین می‌کنم. هم قصه‌ را، هم جای تصویرها را، هم فرو دادن بغض را.
بعد از این همه نوشتن و ویرایش کردن و بازخوانی کردن و قصه گفتن، هنوز به #یا_اخا_ادرک_اخاک که می‌رسم، گیر می‌کنم. به #من_الغریب_الی_الحبیب که می‌رسم، راه نفسم بسته می‌شود. به #مسلم_تنها_ماند که می‌رسم، کلمات توی گلویم گیر می‌کنند. می‌ایستم. به بچه‌ها نگاه می‌کنم که با چشم‌های مشتاق دارند گوش می‌دهند تا ببینند قهرمان‌شان چه کاری را انتخاب می‌کند. منتظرند بگویم که قهرمان آن راه سخت‌تر را انتخاب کرد. می‌توانست برود، ولی نرفت. می‌توانست فرار کند، ولی نکرد. آن‌ها هنوز نمی‌دانند این انتخاب برای قهرمان چه سرنوشت مصیبت‌باری را رقم زده. آن‌ها چه می‌دانند برادر قهرمان دست‌هایش... فرمانده قهرمان سینه‌اش... خواهر قهرمان چادرش... و قهرمان قهرمان‌ها سرش...
نه!
قرار نیست برایشان روضه بخوانی!
امروز برای این بچه‌ها فقط قصه قهرمانی را بگو که محکم سر عهدش ایستاد. تا آخرین لحظه بهانه نیاورد، نشکست، نترسید...
به این بچه‌ها بگو راز و رمز یار امام بودن چطوری است. این بچه‌ها را آماده کن، برای روزی که نامه امام‌شان به دست‌شان برسد: من‌الغریب....الی الحبیب